Alles en ook écht alles doe je voor je dochter, ook al zegt de hele wereld iets anders. Altijd zie je ruimte voor het leggen van een kussen om haar op te vangen. Totdat ik, en alles om mij heen kapot ging. Toen besloot ik te stoppen.
“Ik realiseerde me dat er een kans bestond dat je dood zou gaan”
Pubertijd of andere uitvluchten
Als ouders heb je alles over voor je kinderen en als moeder nog meer kan ik je vertellen. Je wilt het niet zien. Het is de puberteit of een andere gedachte waarmee je het wil wegwuiven. Helaas gaat het niet weg, het wordt alleen maar erger. Je kind is verslaafd.
Schaamte en schuldgevoel
Op het moment dat je als moeder inziet dat je kind verslaafd is komen schaamte en schuldgevoel opzetten. Wat heb ik fout gedaan, waarom overkomt het ons en ben ik wel een goede moeder? Allemaal irrelevante gedachten die je aan jezelf doen twijfelen. Je durft er met niemand over te praten. In die tijd was er nog geen professionele hulp zoals nu voorhanden. Waar moet je dan heen?
Altijd een kussen bij de hand
Ik was bang, bang om je te verliezen als ik je niet zou helpen. Dat je in verkeerde handen terecht zou komen. Ook al zei ik tegen mijzelf dat ik er klaar mee was. Ik wilde altijd maar ruimte zien om te helpen. Ik had altijd een kussen paraat, een kussen om je op te vangen als je weer viel. Je was en bent immers mijn meisje. Ook al zegt de wereld om mij heen dat ik je wel los moet laten en dat je zelf je problemen moet oplossen.
Alles gaat kapot
Als moeder blijf ik ruimte zien voor hulp. Je bent een obsessie voor mij geworden, iemand die ik moet helpen. Ook al gaat de rest kapot. Papa is er in ieder geval klaar mee. Je broers komen te kort, alles draait om jou en mijn hulp aan jou. Op het moment dat jij positief was en een week niet had gebruikt zag ik dat en complimenteerde je dat je goed bezig was. Daar putte ik dan weer kracht uit, totdat je weer terugviel. Weer een teleurstelling, weer ruimte tot extra hulp. Totdat ik zelf voor de afgrond stond van doodgaan, eraan kapot ging en alles om mijn heen.
Hoe kon ik je toch loslaten?
Op dat moment besefte ik dat ik niks meer kon doen, dat het kussen geen hulp bood. Dat ik het zelf mee in stand hield, ik was klaar met je. Ik zelf had geen andere keus meer dan te stoppen. Ik had er alles gedaan, keer op keer. Het was niet meer aan mij. Ik realiseerde mij op dat moment dat er een mogelijkheid bestond dat je zou komen te overlijden.
Ik leg geen kussen meer neer
Je belde me en ik nam niet meer op. Het kussen was weg, je stond er alleen voor. Je belde een vriendin en die is gekomen. Je draaide helemaal door, de dokter werd gebeld en twee dagen later werd je opgenomen. Mijn boodschap was dat ik alleen nog maar contact wilde hebben als je clean was.
Mijn eigen leven weer langzaam opbouwen
Ook ik moest mijn eigen leven weer langzaam opbouwen. Nu jij weg was ontstond er een enorme leegte. Door los te laten en mijn gevoelens te uiten, kon ik weer langzaam mijn leven stap voor stap opbouwen.
Het vertrouwen was compleet weg
Het vertrouwen in jou, mijn meiske, was helemaal weg. Je werd een herstellende verslaafde en ik wist niet hoe ik daarmee moest omgaan. Bij geen vertrouwen moet je afstand houden, het vertrouwen dat jij weer moest opbouwen.
Trots op je en tips voor anderen
Na een zeer zware periode kan ik nu weer trots op je zijn. Hoe je anderen helpt bij hun verslaving en hun dierbaren vind ik enorm bijzonder om te zien. Zelf wil ik ook andere ouders en dierbaren een paar tips meegeven:
